Peulvruchten in de Wilhelminapolder
De peulvrucht veldbonen is na jaren terug in ons bouwplan. Deze eiwitrijke teelt is net als de granen en luzerne een rustgewas voor de bodem. Daarbij verhogen veldbonen de biodiversiteit en hebben ze nauwelijks bemesting nodig. De veldbonen telen we voor de vermeerdering, waarna ze door andere telers uitgezaaid worden voor afzet in de feed- en foodindustrie.
De teelt van veldbonen
Zodra de bodem het in het vroege voorjaar toelaat zaaien we de veldbonen. Dit vlinderbloemig gewas bindt zelf stikstof uit de lucht en heeft daardoor nauwelijks bemesting nodig. Tegen de zomer komt het gewas massaal in bloei en wordt het door bijen en hommels bestoven. In september zijn de stengels afgestorven en de bonen oogstrijp.
Lokale eiwitteelt
Om minder afhankelijk te worden van de import van plantaardig eiwit, zoals soja uit Zuid-Amerika, is de ambitie om in Europa meer eiwitrijke peulvruchten te gaan telen. In Nederland is de veldboon hiervoor een zeer geschikt gewas. Veldbonen leveren veel hoogwaardig eiwit per hectare en zijn goed toepasbaar in zowel diervoeding als in de humane voeding.