Land Art Polder Peil
Een polder, zo karakteristiek voor Zeeland, is niet wat we gewoon zijn te denken. Een polder is niet zomaar een uitgestrekte platte vlakte die aan de zee onttrokken is. Het is een landschap dat glooit tussen hoogtes en laagtes, tussen dijken en sloten. Een landschap dat doorsneden wordt door asfaltwegen en altijd eindigt bij de zeedijk.
200-jarig bestaan
De negen sculpturen van Michael Beutler (Duitsland, 1976) willen de bezoekers van de Wilhelminapolder bewust maken van de verschillende hoogtes die deze polder zijn eigen karakteristieke profiel geven. Beutler kreeg de opdracht ter gelegenheid van het 200-jarige bestaan van de Wilhelminapolder van de Koninklijke Maatschap de Wilhelminapolder, in samenwerking met SKOR en CBK Zeeland.
Polder Peil
De beelden zijn heel verschillend van omvang en staan allemaal op een andere hoogte. De grootste is geplaatst aan een plas water op de bodem van de polder, de kleinste staat op de kruin van een dijk. De andere zeven staan daar ergens tussenin. Wat hen verbindt is natuurlijk het steeds wisselende licht dat gevangen wordt door het beton in de weidse polder. Maar er is nog iets. De bollen bestaan uit twee identieke helften die nooit helemaal exact op elkaar aansluiten. De duidelijk zichtbare hartlijn die zo ontstaat, bevindt zich exact op 3,80 meter boven NAP. Als we in gedachten de hartlijn van het ene beeld doortrekken naar het volgende, krijgen we een denkbeeldige lijn die vlak boven de glooiende polder zweeft: een onzichtbare horizon op een hoogte waarop de ondergaande zon de polder laat gloeien.